باور نادرست درباره بلوغ   

هنوز عموم مردم تصورات و استنباط‌های نادرستی از بلوغ در ذهن خود دارند که نمونه‌هایی از این نوع پندارها به این شرح است:

1) به اعتقاد بیشتر مردم، مرحله بلوغ، دوره‌ای خطرناک از رشد طبیعی انسان است، حال آنکه چنین نیست و باید این دوره از رشد را با صبر و حوصله پذیرفت.  اگر باورمان بر خطرناک بودن آن باشد آن را غیر قابل کنترل فرض نموده و استرس بیشتری را برای ما و نوجوانمان خواهد داشت حال آنکه کافی است بپذیریم تنها مراقبت و آگاهی خود را از این دوران بالا ببریم .

2) اعتقاد بر این است که در دوره بلوغ، نوجوان دچار عصبانیت و پرخاشگری می‌شود و برای رفع آن باید خشونت به خرج داد تا خشم نوجوان در مقابل خشونت، کنترل و کاهش یابد. در صورتی که والدین باید نوجوان خود را به عنوان یک دوست صمیمی بپذیرند و سعی کنند وی را یاری دهند که بر خشم و عصبانیت طبیعی خود در این دوره فایق آید. مهارت آموزی  می تواند توسط والدین صمیمی صورت گیرد نه والدین پرخاشجو و سالار . نوجوانی که در محیط خانواده احساس پذیرش و احترام کند خشم خود را بهتر کنترل می کند .

3) از زمان‌های پیش، اعتقاد براین

 دوره نوجوانی یکی از پرفراز و نشیب ترین دوران های زندگی هر فرد است. شناخت هویت، درک هستی، شناخت جایگاه اجتماعی، شکل  گیری اهداف در این مقطع رخ می دهد و نوجوان اولین گام ها را در تکامل شخصیت خود برمی دارد. والدین همواره با استفاده از تجربیات دیگران یاد می گیرند که برخی رفتارها، حرف ها و عکس العمل های نوجوان خود را ناشی از قرار گرفتن در دوره نوجوانی قلمداد کنند و به خود بقبولانند که آن ها به مقتضای سن است. هر چند در دوره های تکامل رشد شخصیت انسان، این امر بدیهی است اما نمی توان به سادگی از کنار این امر گذشت.

واقعیت این است که بسیاری از والدین از روان شناسی کودک اطلاعات چندانی ندارند و از ویژگی های دوران نوجوانی جز پرخاشگری، پیدا شد

  نوجوان دوست دارد با افراد هم سن و سال خود باشد. این هم قسمتی از زندگی طبیعی هر فردی است. این گروه در واقع افرادی هم سن و سال است که علایق و فعالیت یکسانی دارند. والدین باید از نیاز وابستگی نوجوان به یک گروه آگاه باشند. به دلیل اهمیت این مسئله باید در انتخاب دوست به نوجوانتان سهیم باشید،باید این کار مهم را از بچگی آغاز کنید. قسمت مهم مسئولیت والدین همین امر به ظاهر کوچک و سرنوشت ساز است.

نوجوان دانش و تجربه والدین خود را ندارد، بنابراین نمی داند به چه کسی اعتماد کند. اما از طریق آزمون و خطا واقعیت ها را یاد می گیرد. پس شما والدین همیشه باید دردسترس باشید.از او حمایت کنید، تا در گذر از تجربه های تلخ و دشوار این دوران او رایاری دهید.

نوجوان حتی زمانی که رابطه عاشقانه خود را به اتمام می رساند، از نظر عاطفی احساس نابودی می کند. بنابراین لازم است در مورد این ضربه و علت آن گفتگو کنید، تا از فشارروانی او بکاهید. گاهی نوجوان از موقعیت اجتماعی بسیار مطلوب کنار گذاشته می شود. او در نتیجه این مسئله دچار افسردگی می شود. والدین آگاه و دانا باید کمک کنند تا نوجوان با نکات مثبت شخصیت خود آشنا شده و به ارزش خود پی ببرد. در این دوران نوجوان بسیاری از دستورات والدین را نادیده می گیرد، او تمایل دارد گستاخ، عجول و به آداب اجتماعی بی توجه باشد. حتی بسیاری از والدین احساس می کنند از دست او دیوانه خواهند شد. پس با نوجوان همانگونه رفتار کنید که دوست دارید با شما رفتار کنند. سع

  دلیل بسیاری از والدین ، که فرزندان نوجوان دارند ، برای آینده ی آنان شدیدا نگران هستند . در این مقاله برآنیم تا خوش بینانه تر به این قضیه نگاه کنیم ،  به ذکر تفاوت ها و شباهت های ی دو نسل بپردازیم ، و سرانجامِ این اختلاف ها و کشمکش های بین والدین و نوجوانان را مورد بررسی قرار دهیم.

در دنیای معاصر ، وقتی از نوجوان و خانواده ی او صحبت می شود ، تصویر به خصوصی در ذهن اکثر مردم تداعی می گردد : مثلا اینکه نوجوان بیشترین اوقات خود را با دوستانش سپری می کند ، در مقابل خواسته های والدین مقاومت می ورزد و هر نوع مداخله ی والدین در امور زندگی خویش را تهدیدی به استقلال خود می بینند.

به همین دلیل بسیاری از والدین ، که فرزندان نوجوان دارند ، برای آینده ی آنان شدیدا نگران هستند . در این مقاله برآنیم تا خوش بینانه تر به این قضیه نگاه کنیم ،  به ذکر تفاوت ها و شباهت های ی دو نسل بپردازیم ، و سرانجامِ این اختلاف ها و کشمکش های بین والدین و نوجوانان را مورد بررسی قرار دهیم.

شکاف نسل

والدین احساس می کن

 آنها ممکن است سعی کنند با ادعای اینکه خودشان را دوست دارند، احساسات ارزش شخصی‌شان را تقویت کنند. یک امکان دیگر این است که خودشیفته‌ها سعی می‌کنند به این طریق شیوه پذیرش‌شان بوسیله دیگران را تحت تاثیر قرار دهند. ممکن هم هست ترکیبی از هر دو این عامل.........

خیلی از نوجوانان در دوره نوجوانی فکر می‌کنند چهره جذابی ندارند. خیلی از آنها فکر می‌کنند که کاش زودتر به سن 20‌سالگی برسند و سر و صورت خود را به جراحان زیبایی بسپارند. در حالی‌که بعد از جراحی هم از چهره جدید خود ناراضی هستند. این وسواس شاید با بیشتر شدن سن کمی کاهش پیدا کند و بعدها فکر کنند که نه، چهره ما خیلی هم بد نیست. اما یک بیماری عجیب هست که مربوط به نوجوانان نیست و بزرگسال‌ها هم گاهی دچارش می‌شوند.

به این بیماری می‌گویند "بدریخت‌هراسی" یا "بدشکلی هراسی". دانشمندان دریافتند عملکرد نادرست برخی از فرایندهای مغزی در دیدن چهره موجب وسواس زشت بودن در افرادی می‌شود که از بیماری «بد ریخت هراسی» رنج می‌برند.

حدود دو درصد از مردم دنیا از اختلال« بدریخت بینی» رنج می برند. این افراد زمانی که در مقابل آینه می ایستند خود را بسیار زشت و بد قیافه تجسم می‌کنند. آنها به تدریج از این‌که در آینه نگاه کنند دچار وسواس و ترس می‌شوند.

اگر بخواهیم درمورد علائم این اختلال صحبت کنیم باید گفت افرادی که با اختلال بدشکل هراسی مواجه هستند به طور افراطی نگران بخشی از بدن خود هستند و همواره در حال ارزیابی زیبایی خود و مقایسه آن با اطرافیان هستند. آنها همواره تصور می‌کنند که قسمتی از بدنشان دچار اختلال و نقص است؛ یا قدشان کوتاه و بلند است و یا چاق و لاغر هستند و به همین دلیل دائما درصدد دریافت خدمات زیبایی کمکی هستند و جالب آن که بعد از این همه تلاش باز هم رضایت لازم را از ظاهر خود را ندارند. البته فرد بدشکل‌هراس ممکن است به خاطر این اختلال درباره هر یک از بخش‌های بدن دچار نگرانی باشد اما بیشترین تمرکز خود را بر چهره منعکس می‌کند.

افراد مبتلا به ب

 در میان آثار منفی که رشد گرایش به فردگرایی و دوری از ارتباطات خویشاوندی و جمعی سالم در جامعه نوجوان و جوان را در پی دارد، تمایل به استفاده بیش از حد معقول از ابزارهای الکترونیک از جمله کامپیوتر و تلفن همراه است که نمود آن را می‌توان در افزایش «اس ام اس بازی»، چت کامپیوتری و انجام بازی‌های رایانه‌ای مشاهده کرد... .

به تدریج که فرد از دوره کودکی پا به دوره نوجوانی می گذارد و رشد می کند، در این دوره تمایل فراوانی به معاشرت و دوست یابی پیدا می کند. از طرف دیگر نوجوان در این دوره گرفتار رفتارهایی متناقض و افکار متضاد است. از این رو میل به تنهایی و گوشه گیری نیز در وی به وجود می آید. رفتارهای خلوت گزینی و انزواطلبی به عنوان یک اختلال رفتاری، از جدی ترین مشکلات دوران نوجوانی است. چنانچه برای بر طرف کردن این گونه رفتارهای ضد اجتماعی چاره اندیشی نشود احتمالا آنان مساعد ترین شرایط را برای ابتلا به اسکیزوفرنی خواهند داشت. البته لازم به ذکر است که همه کودکان و نوجوانان منزوی مبتلا به این بیماری نمی شوند اما  شماری از آنها ممکن است قربانی این بیماری شوند.

گروهی از کارشناسان نیز، نسبت به شیوع آسیب‌هایی همچون فرار از ارتباطات جمعی، گروهی و خویشاوندی، عزلت‌گرایی و در نتیجه خلوت‌گزینی گاه ناسالم حداقل در نیمی از جامعه نوجوان وجوان هشدار می‌دهند.

این کارشناسان، آسیب‌های رفتاری را مجموعه‌ای از رفتارهای ناسالم جسمی، روانی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و عاطفی می‌دانند که نتایج منفی

بنا بر دلایل بسیاری، فرزندان در اوایل نوجوانی ساكت می شوند. با ورود نوجوان به بزرگسالی نیاز او به تنهایی افزایش می یابد. نوجوان از تغییرات جسمی و عاطفی احساس شرم و ناامنی می كند. افكار و احساسات متغیر دارد و گاهی در خود فرو می رود.از طرفی نوجوان احساس می كند كه از مهارت كافی برای صحبت كردن برخوردار نیست. او احساس می كند كه بزرگسالان مهارت كافی در برقراری ارتباط و گفت وگو دارند.آنان به موقع و به جا صحبت می كنند. در حالی كه نوجوان احساس می كند چنین مهارتی ندارد،پس كمتر صحبت می كند. او اعتماد به نفس كافی برای صحبت كردن و ابراز عقیده ندارد. ارتباط مۆثر عامل مهم روابط خوب خانوادگی است.نوجوانی كه به راحتی با والدین صحبت نمی كند، نمی تواند نیازهایش را مطرح كند. فقط با ارتباط خوب و مۆثر می توانید به نوجوان توجه كنید و حامی او باشید. در غیر این صورت نوجوان با شما صمیمی نمی شود و حرف های دلش را نمی گوید.

چرا ما به ارتباط نیاز داریم؟

همه ما حتی اگر